Geriye doğru yaşamlarına baktıklarında ortak pişmanlıkları nedir?
Bu pişmanlıkların kaçı sahte sanılara ya da varsayımlara dayalı?
Profesör Karls Pillemer’in Yanıtı
Büyük soru! Cornell Üniversitesindeki araştırmamızda, yüzlerce çok yaşlı Amerikalıya bu soruyu sordum. Onlara pahallıya mal olmuş konular bekliyordum: bir ilişki, karanlık bir iş konusu, bağımlılıklar – bu tür şeyler. Bu nedenle sıklıkla verdikleri yanıta hazırlıklı değildim:
Zamanımın o kadar çoğunu endişe ederek harcamamış olmayı isterdim.
Tekrar tekrar, Cornell Legacy Projemizdeki 1200 yaşlının yaşamlarından yansıttığı gibi “endişe etmeye daha az zaman harcamalıydım” ve “herşey için bu kadar endişe etmiş olmaktan pişmanlık duyuyorum” sözlerinin versiyonlarını dinledim. Gerçekten de yaşamın geç döneminden bakınca pek çok insan kendilerine yaşamda tek bir “tekrar” imkanı verilse gelecek konusunda endişe ederek kaygı duydukları bütün zamanları geri almak isteği hissettiler.
Onların bu konudaki öğütleri kahredici bir şekilde basit ve dolaysız: endişe değerli ve sınırlı yaşam sürenizin muazzam bir israfıdır. Daha çok mutluluğa doğru atabileceğiniz tek en olumlu adım olduğundan endişeyi azaltma ya da yok etmek için kendinizi eğitmenizi öneriyorlar.
Yaşlıların mesajı araştırmanın bulgularıyla da tutarlı. Endişenin anahtar özelliği, bunu çalışan bilim insanlarına göre, gerçek stres etkenlerinin yokluğunda yer alması; yani aslında endişe edilecek elle tutulabilir hiç birşey yokken endişe ediyoruz. Bu tür kaygı –başımıza ya da sevdiklerimizin başına gelebilecek olası kötü şeyler konusunda zihinsel geviş getirmek – somut sorun çözmeden tamamen farklıdır.
Pişmanlığı azaltmak için kritik önemde strateji, kendileriyle söyleşi yaptığımız yaşlılara göre, somut sorun çözümü zamanını arttırmak ve endişeye harcanan zamanı büyük ölçüde azaltmaktır. Bu etkinliklerin biri yaşamı arttırırken diğeri için yolun sonunda Dünyadaki hepimizin çok kısa zamanımızın israfı olarak derinden pişmanlık duyuluyor.
~ Eliot
Bir cevap yazın