Yirmi yıldır boş yuva için hazırlanıyorum. Oğullarım kreşe gittiğinde bundan nefret ettim. Uzakta, bir yaz kampında uyumanın müthiş bir fikir olduğunu düşünen annelerden değilim. Üç çocuğumdan ikisi peş peşe üniversite için ayrıldı. Bunun pek iyi olmayacağından korktum, kendim için.

Onları yurttaki odalarına götürürken yanlarında zor durdum ve okullarından yüzümden aşağı akan göz yaşlarıyla ayrıldım. Kendim için üzgündüm dahası ailem için üzgündüm. Değiştirilemez değişikliğin birçok anı o an geçtikten çok sonrasına kadar belirgin değildir. Oğullarımın yurt odalarından ayrıldıktan sonra on adım içinde ailemin değiştiğini biliyordum. Sonuna kadar.

Arkadaşlar çocuklarının evden ayrılmalarının ne harika olduğunu ve boş yuvadan ne kadar keyif aldıklarını söylediler bana. Onları bağımsız erişkinler olarak seyretmenin bana ne kadar büyük bir gurur vereceğine güvendirdiler. Ve bu gururun zamanla acıdan daha güçlü olacağına söz verdiler.  Bilge arkadaşlarımın zorlamalarına bir an bile inanmadım ama zor bulunur bir avantaj arama adına listeme başladım:

  1. Sonunda gürültülü, yaşları büyük oğlanlar arasında gömülü en küçük çocuğumu keşfettim. Çok tatlı bir çocuk olduğu ortaya çıktı ve kalabalık dağıldıktan sonra ona rastlamaktan memnun oldum.
  2. Oğullarımın gece nerede oldukları ve ne zaman evde olacakları konusunda endişe etmeyi severim. Her ne kadar yanlış giden her korkutucu şey konusunda takıntı yapmayı sevsem de sırf başka şehirde yaşıyor olduklarından dolayı bu pratik değil. Dolayısıyla endişe yüküm önemli ölçüde hafifledi.
  3. Araba koltuğum daima kısa bacaklarıma göre ayarlı ve radyo istasyonum bir insan kulağı için uygun olan desibel düzeyinde.  Arabanın kontağını hiç açmam ve hip hop dinlemem.
  4. Sabah uyandığımda mutfağım bıraktığıma yakın görünür, birinin  bomba atıp bombanın  yiyecekleri ve kirli bulaşıkları aklın alacağı her yere fırlattığı… sonra da uykuya gittiği gibi değil.
  5. Oğullarım yurtta “yiyebileceğiniz kadar yeme” planındalar ve kuşkusuz benim harcamış olduğumdan daha çok yiyiyorlar. Eminim ben bu düzende para biriktiriyorum.
  6. Evde olduklarında tavırları çok değişti. Manavdan almayı unuttuğum bir şey için şikayet etmekten buzdolabımdaki bolluğa hayret etmeye kadar. Ev yeni bulunan harikalarla dolu (örneğin, temiz çarşaflar, gerçek kahve, Ben ve Jerry’ler, benzin dolu araba) ve ben “dırdır eden kadından bu harikaları sağlayan kadına dönüştüm. Sanırım daha iyi duruma geçtim.

Çocuklarımı yeni gözlerle görüyorum. Her gün evde olduklarında bazen gösterdikleri bir nezaketi ya da güzel gülümsemelerini görmekte başarısız oluyordum ancak döndüklerinde daha büyük görünüyorlar ve hatta daha iyi.

Onların evden ayrılması öyle büyük bir yaşam değişimi ki blog yazma bana tek mantıklı tepki gibi göründü.

Lisa Endlich Heffernan “Değişim Olun” ve New York Times Business çok satanı Goldman Sachs: Başarı Kültürü”nün yazarı. ..

http://www.thirdage.com/blogs/empty-nests-silver-lining-0

“Her yaş büyüleyici olabilir, içinde yaşamanız koşuluyla.”
~ Birgitte Bardot