Online, ‘Devam Etmek İçin bir Neden’

Birçok yaşlı insan gibi Paula Rice’ın da son yıllarda yalnızlığı arttı. Dört çocuğu diğer eyaletlerde yaşıyor, iki evliliği de boşanmayla sonuçlanmış ve arkadaşları oraya buraya dağılmış. Günlerce kimseyi görmüyor.

73 yaşındaki Paula Rice, sosyal iletişim ağı sitelerini keşfetmeden önce sıkıntıdan ölüyordu. Şimdi günde on dört saatini o sitelerde harcıyor.

Fakat Bayan Rice artık hiç yalnız değil. Kalp krizi yaşayıp eve  bağımlı olunca soysal ağ sitelerini Eons.com, bir online boomer topluluğu, ve PoliceLink.com (önceden bir polis memuruydu) keşfetti. Şimdi günlerini online sohbetlerle geçiriyor.

“Sıkıntıdan ölüyordum” dedi. “Eonlar, bütün yalnızlık sıkıntıma karşın bana devam etmek için bir sebep veriyor.

Ms. Rice’ın kuşağından daha fazla daha fazla insanın Eons, Facebook, MySpace gibi sosyal iletişim ağlarına katılmaları artık pek bir haber sayılmıyor. Geçen yıl internete başlayan yaşlı insanlar arasında sosyal iletişim ağlarını ziyaret edenlerin sayısı bu grup arasındaki genel internet kullanımının sayısını hemen hemen iki kat geçti, bir medya ölçüm şirketi olan comScore’a göre.

“Yaşlılar olarak bizim karşı karşıya kaldığımız en önemli zorluklar ve kayıplar, doğrusu, sağlığımız değil, aslında sosyal ağ iletişimimiz çürüyor, çünkü arkadaşlarımız hastalanıyor, eşlerimiz ölüyor ya da başka yerlere yerleşiyoruz”  diyor, Joseph F. Coughlin, MIT’nin Yaş Laboratuvarı direktörü.

“Yaşlılığın yeni geleceği toplum içinde kalmak, işyerinde kalmak ve yaşamla bağlantılı kalmak” diye ekliyor, “ve teknoloji bunun çok büyük bir parçası olacak. Çünkü, yeni gerçeklik, giderek daha fazla bir şekilde, sanal gerçeklik. Çünkü, yeni bağlantılar, arkadaşlıklar ve yeni amaç duygusu oluşturmak için bir yol sağlıyor.

75 yaş ve üstündeki insanların yaklaşık üçte biri yalnız yaşıyor, AARP’nin 2009 araştırmasına göre. Yaşlanan Amerikalıların artan sayısı nedeniyle. Ulusal Yaşlanma Enstitüsü sosyal neuroscience ve yaşlılığa olan etkisini araştıran araştırmacılara en azından 10 milyonluk bağışla ödüllendiriyor.

Online iletişim yaşlı insanlara “güçlü hissettikleri bir yer sunuyor, çünkü bağlantı yapabiliyorlar ve bir arkadaşlarına ya da aile üyelerine bir şey daha sormadan insanlarla konuşabiliyorlar” diyor, Antonina Bambina, “Online Social Support” kitabının yazarı ve Southern İndiana Üniversitesi sosyologu.

Yaşlı insanların aile üyeleri için de online sosyal iletişim ağı bir rahatlama sağlıyor. Büyük bir ailenin en genç üyesi Chris McWade yakınlarda emekli evlerine yerleşen ebeveynlerine, büyük anne ve büyük babalarına ve amcasına yardım etti. İki üç yıl boyunca yalnızca birçok kişinin elinden tutmak için ülkenin bir ucundan bir ucuna uçtuğunu ve yaşlanmayla gelen birçok yalnızlığı ve depresyonu gördüğünü söyledi.

Bu onda MyWay Köyü, Quincy Mass temelli sosyal bir iletişim ağı, için bir ışık yaktı. Ve 2006’da kurulması için yardım buldu ve şimdi onu emekli evlerine satıyor. Illinois ve Massachusetts’te  birçok bakım evinde pilot programlar bitirdi ve bu işi diğer emekli evlerine genişletmek için anlaşmalar yaptığını söylüyor.

İki buçuk yıl önce, Howe Allen, Boston’daki bir emlak simsarı, ebeveynlerini River Bay Klübe, Quincy Mass’da MyWay’i kullanan bir emekliler evi, yolladı.

Sonrasında, annesi hemen öldü fakat babası, Carl, arkadaşlıklar kurmayı ve MyWay üzerinden hikayelerini paylaşabilmeyi başardı. Yaşlı adam hiç bilgisayar kullanmamıştı ancak, hemen öğrendi, program software bilgisayar eğitimi kurslarını da kapsıyordu. Ve geçen Aralıkta öldükten sonra evde yapılan anma toplantısında, Myway’e yüklediği fotoğraflar, yazdığı anılardan parçalar ve site yoluyla kurduğu arkadaşlardan gelen övgüleri de verildi.

“Hatırlayabildiğim en dokunaklı gün kadar dokunaklıydı”, diyor Howe Allen. Yalnızca bir bilgisayar olmanın çok ötesinde. Onu elektronik çağın etkisine aldı. Ve birçok insanın büyümeyi durdurduğu bir yaşta bu insanın büyümesine imkan verdi.”

Son Pazartesi günü, Neil Sullivan, MyWay’in bölge yöneticisi, kütüphanede yaklaşık yirmi kadar River Bay Club sakininin önündeydi.

Bir konuşma yapmak için slaytlarla hazır gelmişti, fakat genelde yalnızca yaşamları hakkında konuşmak istiyordu. Mr. Sullivan 1950 model bir Chevrolet’in bir fotoğrafını gösterdiğinde, bir sakin benim bir ’57 Chevy’im vardı dedi ve bir diğeri karşılık verdi, “Benimki bir ’49 Chevy’di”. Bir süredir sessiz olan bir adam ekledi, “Sahip olduğum en iyi araba bir Dodge Business Coupe’du.”

Sarah Hoit, Myway’in kurucu ortağı ve baş yöneticisi, yaşlı insanların, internet kullanımını öğrenmeleri bir bitiş değil diyor. “Yeni insanlarla karşılaşmak ve yaşamlarını paylaşmak için bir araç istiyorlar, teşvik edilmek istiyorlar.”

Haftalık programların dışında, River Bay sakinleri siteyi “Hemşire olarak hayatım”  ya da “Quicy’de Howard Jones’da çalıştım” gibi hikayelerini yayınlamak için kullanıyorlar. Bir okul sekreteriyken teknolojiden nefret ettiği için elektronik daktiloyu kullanmayı reddeden 89 yaşındaki Sunny Walker şimdi site aracılığıyla oyunlar oynuyor ve arkadaşlarına mesajlar yolluyor.

“Size söylüyorum, yaşlılar için en iyi şey” diyor. “Zihinlerini zorluyor, yaptığı iş bu. Benimkini zorladı.”

Bazı araştırmalar yalnızlığın demansı hızlandırabildiğini önermesini yapıyor ve Dr. Nicholas A. Christakis, Harvard’da iç hastalıkları uzmanı ve sosyal bilimci, online sosyal bağlantıların demansı, bazı araştırmalarda geleneksel olanın yardım ettiğinin ortaya çıktığı gibi, geciktirmeye yardım edip etmeyeceği konusunda bir araştırma yapmayı düşündüğünü söylüyor.

“Online sosyal iletişim ağları eski bir eğilimimizi gerçekleştiriyor, biz hepimiz diğerleriyle bağlantılı olmak zorundayız,” diyor.

Eğilim belki eski, fakat araç değil. Mollie Bourne, Mexico’da yaşayan bir golf kursu sahibi, haftada birkaç kez kez Facebook’a giriyor. Torunlarının mesajları ve fotoğraflarına ki, insanların büyükannelerinin görebileceklerini hiç beklemeyecekleri barlarda ve partilerde çekilmiş olanlarına bile göz atmayı seviyor.

“Tanrı aşkına, biz hepimiz kolejdeyken böyle davrandık” diyor. 76 yaşınla elde ettiğin şey bu. Buradayım. Hepsini gördüm. Birçok şey artık beni şaşırtmaz.

Stephanie Clifford http://www.nytimes.com/2009/06/02/health/02face.html