“Çocuklarının Facebook’u Oluşundan Rahatsız Anneler” grubununa daha yeni katıldım. Kuruluşundan birkaç gün sonra baktığımda üye sayısı 152’yi geçmişti. Long Island’dan dört çocuk annesi ve avukat Hope Greenberg 12 yaşındaki kızından kendisini arkadaş yapmasını isteyip de red cevabı aldığında bu grubu kurmuş. Kızı “Kendi grubunu kur” deyince, o da kurmuş. Bunun için üç kişi bulmuş, gerisini de internet yapmış.

Ebeveynlikte en anlamsız bulduğum söz “ben senin yaşındayken”dir. Onların yaşındayken ne yaptığım, ne düşündüğüm ya da bana ne için izin verildiği önemsiz. Bugün çocuklar birçok şeyi ebeveynlerinin yaptığından daha erken yapıyor, onların, hiç yapmadığı pek çok şeyi de yapıyor çünkü, pek çok şey o zaman henüz keşfedilmemişti.

Geçmişimin onların geleceği için bir rehber olamayacağını ilk gerçek kavrayışım, bir kaç yıl önce bilgisayar için temel kurallar koymaya karar verirken oldu. Bir daktilo mu o? Ya da telefon mu? Ya da televizyon?

“Ben onların yaşındayken” her aletle ilgili kurallar çok farklıydı. Annemle babam birincisini almam için yarıştılar, ikincisine buluğ çağımda izin verdiler ve üçüncüsü daima saatle ve nezaretleydi ve hiç bir zaman odama konmadı.

Derken, şimdi üçünün bir arada olduğu bu mutasyon oldu. Ve ben de kendimi yeni kurallar koyarken buldum.

Şimdi, Facebook’la yüz yüzeyim. Bir günlük mü o? (ebeveynlerin okumaması gereken bir şey, okuyabilecekleri zaman hariç?). Ya da oturma odasındayken arkadaşlarıyla karşılıklı konuşma? (etrafta oturan herkese açık?)

Çocuklar aynı fikirde değilmiş gibi görünüyor. Arkadaşlarımın çoğunun onları –ve beni- memnuniyetle arkadaş yapan çocukları var. Ancak, 16 yaşındaki kız yeğenim beni arkadaş yapmış gibi görünüyorsa da Facebook’unun en ilginç bazı kısımlarında bana engel koyduğunu düşünmüyor.

Ve kendi oğullarım? Büyüğü beni engelledi ve küçüğünü ise arkadaş yapmak için zahmete bile girmedim. Özel ev klüpleri olsun. Çünkü Facebook’taki kendi zamanımdan öğrendim ki, orayla ilgili hiç bir şey çok özel değil.Yaptığınız herşey yüzlerce tanıdığa yayınlanıyorsa sırlar derinde ve uzun süre kalmayacaktır. Eğertaşkın bir şey yaparlarsa aynı şeyi yapabilecekleri bir bodrum partisindekinden ya da bir tribün gerisindekinden, farklı olarak olarak muhtemelen duyacağım.

“Çocukları Rahatsız Anneler…” e katıldığımda haber 223 “arkadaşıma” gitti  ve onlar da hemen kendi hikayelerini paylaştı:

Çocukları büyümüş olan Elly, “Rahatsız olmayan yalnız ben değilim, Facebook’a girmemi isteyen o’ydu…”

Oğlu benimkiyle aynı lisede olan Gleen ise,“Oğlum beni Facebook’ta arkadaş olarakkabul etmeyecek. Niçin diye sorduğumda “biz odada otururken benimle ve arkadaşlarımla takılıyor musun? Senden bir şey sakladığımdan değil, yalnızca, Facebook’ta bütün arkadaşlarımla birlikte takılman acayip olduğundan” dedi. Söylediği yeterli –Facebook’ta kendi arkadaşlarımı oluşturacağım.

Lara merakla: “Üvey annelerden ne haber? 15 yaşındaki üvey kızım beni… arkadaş yaptı ama babasını değil. Tuhaf!

Evet, yeni olan herşey tuhaf. İşte bu yüzden “Çocuklarının Yardımı Olmaksızın Facebook’ta Yol alabilenler” grubu başlatmayı düşünüyorum.

Lisa Belkin

5 Ağustos 2009, The New York Times

 

“Ancak yaşlanan birisi yaşam hakkında tam ve uygun bir tasarıma sahip olur.”
~ Schopenhauer